باشد که اندوه چنان ما را در آغوش کشد که مادر زندگی از یاد برود. و چون دلش بر ما به رحم آمده ما را همچون کودکی از خود شیر دهد. باشد که فردا، ما را از زندگی یادی نماند تا تمنای غیبتش بیتابی را به جان نرساند و اندوه، و همان اندوه، ما را چنان از خود کند که دیگر ما را دردی نرساند.