مرگ شاعر دنیا را تنها تر کرد

  

تو رفتی و حضورت اون بالا انقدر سنگینه که آسمون رو این پایین تنگ کرده. جای خالی تو درد میکنه و من نمیدونم بعد از مرگ شاعر، کی نگفته های متلهب رو از سینه ی ما آزاد میکنه و روی ترانه به رقص در میاره. تنهایی بعد از رفتنت همین بس که دردش، در عجز کلام ما، برای همیشه توی سینه میمونه.